Inleiding

Op 27 juni vliegen we naar Portland vanwaar we een rondreis gaan maken door het NW van de VS en/of het ZW van Canada. Voorlopig hebben we nog niets gepland, behalve dat we op 17 juli vanuit Seattle terug naar huis vliegen.
We zullen hier verder updates plaatsen over de reisroute.

Blogvolgers dienen zich hier opnieuw aan te melden, vermits dit een nieuw webadres is.

Inmiddels is de route zo goed als rond, behalve nog enkele kleine knopen die we in laatste instantie zullen doorhakken.
Het wordt een zeer gevarieerde reis met zowel berg- als wateractiviteiten. Omdat we absoluut ook opnieuw naar ons favoriete hikerspark willen, Glacier NP, zitten er een paar stevige rijdagen in, maar dat hebben we er voor over.

Laatste update van onze route (20 juni 2017):

27 juni 2017 - Brussel - Portland - Hood River

--> Klik hier voor de fotoreeks op Flickr <--

 08:05 - 09:00 Brussel (BRU) - Amsterdam (AMS)  KL1722  Embraer 175     

09:55 - 11:25 Amsterdam (AMS) - Portland (PDX)        KL6009  A330-300 

Omdat onze vlucht naar Amsterdam al zo vroeg in de ochtend vertrekt en we niet het risico willen lopen om in de file te staan, sliepen we afgelopen nacht in het NH Brussels Airport Hotel. Dat leverde ons enkele uurtjes extra slaap op en bespaarde ons tevens een hoop zenuwen om op tijd op de luchthaven te geraken. 

We nemen de hotelshuttle van 6u en zijn een tiental minuten later al op de luchthaven. Het is er eigenlijk niet echt druk en alles verloopt bijzonder vlot tot aan de gate. We hebben nog de tijd voor een koffie en om precies 08:15 vertrekken we richting Amsterdam.

Daar komen we zo'n 25 minuten later aan, maar we moeten nog heel ver stappen naar onze gate voor Portland. 

Tussendoor moeten we uiteraard door de paspoortcontrole en daar is het een echte chaos. Ik durf nooit meer zeggen dat het in Zaventem amateurs zijn nadat we dit gezien hebben op Schiphol.

Er staan honderden mensen aan te schuiven voor de paspoortcontrole die gedaan wordt door...6 mensen. Het toppunt is dan nog dat er 12 (!) paspoortscanners niet gebruikt worden wegens...defect. De vrouw die ons paspoort controleerde wist ons te zeggen dat ze niet enkel daar niet werken, maar zelfs op geen enkele plaats op Schiphol! Man, man, man en dit bij het begin van de zomervakantie.

Gelukkig mochten diegenen met een dringende vlucht een andere rij in, maar ook daar hebben we toch zeker 20 minuten staan aanschuiven.

Eens bij de gate gaat alles vlot en na het beantwoorden van de klassieke vragen (nee, we zijn niet van plan om een terroristische aanslag te plegen en nee we hebben geen vuurwapens in onze koffers...) stappen we op het vliegtuig. Voordat we vertrokken hebben we nog eens informatie opgezocht over het vliegtuig en dat blijkt slechts 1 jaar oud te zijn. Het ziet er in elk geval nog nagelnieuw uit.

Het is een bijzonder rustige vlucht en de 9 uur en 50 minuten zijn eigenlijk al bij al nogal vlug voorbij. Het helpt uiteraard door naar 2 films te kijken op de iPad en eens een uurtje de ogen te sluiten. Het eten op deze Deltavlucht was overigens van een bijzonder aanvaardbare kwaliteit, met voldoende keuze en in totaal 3 maaltijden en 1 keer crackers.

Onderweg heel wat mooie uitzichten.

Boven Groenland

Boven het noordwesten van Canada.

Mount Baker bij het naderen van Seattle.

In Portland aangekomen kunnen we als 'returning ESTA-passenger' onze gegevens gaan invoeren in de kiosken. Dat gaat heel wat sneller dan in lange rijen staan aanschuiven bij de Immigration Officers. Maar...in Portland slaagt men er in om deze procedure veel en veel langer te laten duren dan op alle andere luchthavens waar we dit reeds toegepast hebben. Hier moeten we (en iedereen) immers alsnog bij een Immigration Officer langsgaan om enkele vragen te beantwoorden. Dat is de normale procedure, maar wat niet normaal is, dat is dat zowat 80% van de passagiers ook nog eens hun vingerafdrukken én een irisscan moeten laten nemen. Bovendien zijn er slechts 4 beambten van dienst, waarvan er 2 klokslag 12u de computer afzetten en gaan lunchen. Du jamais vu!

We hebben hier in totaal meer dan een uur staan aanschuiven en dit voor slechts 1 binnenkomend vliegtuig. Gelukkig zijn we niet gehaast en moeten we geen connectievlucht meer halen.

We gaan met de bus naar Alamo waar we een Dodge Crossroad AWD met 10.000 km op de teller kiezen uit een rij van... 1 (één) SUV. Gelukkig bevalt de auto ons en kunnen we heel snel wegrijden. Hier pasten we opnieuw 'skip the counter' toe waardoor we direct naar de parking konden en niet eerst langs het bureel moeten.

Eens op weg stoppen we bij een McDonalds waar we een milkshake kopen. Daarna naar de Safeway voor onze voorraad water en dan gaat het richting Lost Lake. We rijden hier niet via de gewone weg naartoe, maar wel via de Forest Road 18 omdat we op die manier voortdurend een heel mooi uitzicht hebben op Mount Hood, met zijn 3.429 meter is het de hoogste piek van de staat Oregon. Mount Hood wordt beschouwd als een potentieel actieve vulkaan, alhoewel de laatste uitbarsting in 1782 was.
Op de zuidflank van de vulkaan staat de Timberline Lodge, een hotel uit 1935, waar in 1980 The Shining van Stanley Kubrick is opgenomen.

Maar...Forest Road is ook een gedeelte dirt road...Deze morgen nog in Brussel en nu al onze eerste dirt road. Het verlof kan al niet meer stuk.

We komen aan bij Lost Lake waar we ineens doorrijden naar het punt vanwaar men het beste uitzicht heeft op Mount Hood.

Hier zien we ook een ziekenwagen iemand ophalen die onwel geworden is. En als we even later al een gans stuk van Lost Lake weggereden zijn, wordt het verkeer ineens in beide richtingen opgehouden om een helicopter te laten landen. Het blijkt dat de persoon die daarnet bij Lost Lake opgehaald werd, dringend met de helicopter naar het ziekenhuis moet.

Als we Hood River naderen, krijgen we ook al een heel mooi uitzicht op Mount Rainier, deze andere vulkaan hier in de buurt en waar we morgen en de volgende dagen zullen verblijven.

Mount Rainier door de fruitbomen van Apple Valley.

Nu 20u30 in Hood River, 24 uur later dus dan toen we deze morgen onze wekker hoorden. Hoogtijd dus om tussen de lakens te gaan.


Het weer: zonnig bij 22°C

Overnachting in Comfort Inn Suites Hood River
Aantal gereden km: 151

28 juni 2017 - Hood River - Columbia River Gorge - Nisqually

Columbia River Gorge

--> Klik hier voor de fotoreeks op Flickr <--

We worden pas om 5u30 wakker en dat is toch wel een succes voor een eerste nacht na een oost-west vlucht.
Bij het ontbijt in het hotel zijn we helemaal alleen en dat voelt toch wel speciaal. De ontbijtruimte is ook vrij groot en ook dit is een grote tegenstelling tot hetgeen dikwijls het geval is in bvb Utah, waar men soms met de (kartonnen) borden gewoon aan de receptie moet zitten/staan.
Het hotel biedt een meer dan voortreffelijk ontbijt en op de TV zien we de nieuwsberichten over de gigantische bosbranden in grote delen van Utah en Arizona. Niet leuk om zien wat er momenteel in onze favoriete regio aan het gebeuren is. Het is er ook bijzonder warm, met bovendien een heel strakke, hete wind. Pfff...geen wonder dat we daar nooit naartoe willen in de zomermaanden...

Vandaag staat de Columbia River Gorge op het programma en dat betekent heel wat mooie watervallen. Die liggen allemaal langs de Historic Columbia River Highway, een prachtige weg die zich kronkelt langs de Columbia River en die op vele plaatsen volledig 'overdekt' is met die bijzonder mooie, met mos begroeide bomen die bovenaan helemaal tegen elkaar aansluiten. Echt een weg als in een sprookje, maar...jammer genoeg nergens parkeergelegenheid om dat moois te fotograferen. Het is trouwens een bijzonder smalle weg en geen wonder dat men later een echte highway aangelegd heeft die pal naast deze oudere weg loopt.

Elowah Falls staat als eerste op het programma omdat we daar lovende commentaren over gelezen hadden, maar...bij de trailhead hangt een nota dat de trail naar de Elowah Falls gesloten is, zonder verdere uitleg. Vandaar dat er niemand op de parking stond...

De Multnomah Falls zijn veruit de bekendste van de Columbia River Gorge en daar kan het dan ook bijzonder druk zijn. Eigenlijk zouden vanuit onze rijrichting eerst de Horsetail en Ponytail Falls aan de beurt moeten zijn, maar we besluiten om eerst toch maar naar de Multnomah Falls te rijden en dat was een bijzonder goede beslissing. Als we bij de parking komen staat die al redelijk vol, maar er zijn ook nog heel wat vrije plaatsen.
De waterval bestaat uit 2 delen (het bovenste deel is 165 meter hoog, het onderste 21 meter) met daartussen de welbekende voetgangersbrug.

Beneden is er een heus Visitor Center en op het pleintje daarachter is er zowaar een huwelijksfeest aan de gang.

De volledige Multnomah Falls

We gaan ook naar boven tot op de brug van waar men nog verder kan gaan tot helemaal naar boven bij de waterval, maar van daaruit is het uitzicht niet interessant.

Nu rijden we een stukje terug naar de Horsetail en Ponytail Falls. De eerste liggen pal naast de weg, voor de Ponytail Falls moet wel een stukje geklommen worden via een aantal steile switchbacks en we besluiten dat dan ook eerst te doen.
Onderweg uitzicht op de Columbia River.

Wat een mooie waterval is die Ponytail Falls, niet enkel de waterval op zich, maar ook de ganse omgeving eromheen. Overal staan varens en met mos begroeide bomen. We zijn echt in het regenwoud.

We lopen achter de watervallen door en gaan nog een stukje verder om ook van hieruit foto's te maken en van het uitzicht te genieten.

We blijven hier bijzonder lang, maar dan is het echt tijd om naar beneden te gaan, het is inmiddels al 12:30u geworden, tot bij de Horsetail Falls.

Aangezien er hier 2 picknicktafels staan, waar niemand zit, besluiten we om hier onze lunch te nemen. Die smaakt nog zo goed met het uitzicht en geluid van de Horsetail Falls zo dichtbij.

Dan is het tijd om verder te rijden en als we opnieuw langs de Multnomah Falls passeren is het daar reeds een drukte van jewelste met overvolle parkings en massa's mensen. Een goede raad dus voor toekomstige bezoekers: ga absoluut zo vroeg mogelijk naar deze watervallen of de kans is groot dat je gewoon moet doorrijden wegens geen parkeergelegenheid.

Volgende watervallen in het rijtje zijn de Wahkeena en Fairy Falls, beiden aan dezelfde parking/trailhead.

Voor de Wakheena Falls moet men niet al te veel moeite doen: na 300 meter op een licht stijgend, verhard pad komt men reeds bij deze waterval, die ook uit 2 delen bestaat.

Hierna klimmen via een serie switchbacks 200 meter hoger naar een uitzichtpunt over de Columbia River.

We vervolgen onze weg door een bijzonder mooie, smalle kloof langs een riviertje dat we verschillende keren via brugjes moeten oversteken. Wat is het hier mooi en opnieuw zitten we in het regenwoud met die unieke planten en begroeiing. Bovendien werkt het weer perfect mee, want zon die door de bomen priemt willen we hier echt niet hebben. Dit geeft immers veel te veel contrast voor de foto's.

Uiteindelijk komen we bij de Fairy Falls (zoek beneden nergens naar een bord of wegwijzer naar deze waterval want die staat, om welke reden dan ook, nergens aangegeven).
De waterval op zich is niet zo mooi als de weg er naartoe en is ook maar 6 meter hoog, maar toch vonden we deze hike, samen met de Ponytail Falls het absolute hoogtepunt van vandaag.

We zijn weer overal zo lang blijven genieten van al dat moois terwijl de klok ongenadig bleef verder tikken tot nu al 15:30u en we moeten nog helemaal naar Mount Rainier NP.
Daarom besluiten we om nog slechts 1 waterval te bekijken, die ook pal naast de weg ligt, de 67 meter hoge Latourell Falls.

Nog 1 stop voor vandaag: het uitzichtpunt over de wijde omgeving van de Columbia River Gorge, bij het Vista House.

Als we de I-5 opdraaien richting Portland/Seattle is het bij-zon-der druk en we kunnen op vele plaatsen slechts stapvoets rijden. Zoiets zijn we helemaal niet gewoon bij onze reizen naar de VS (we vermijden ook altijd zoveel mogelijk verstedelijkt gebied) en we kunnen dat missen als kiespijn, nu we nog zo'n 200 km moeten rijden naar onze lodge voor vanavond.
Niet dat we de gewoonte hebben om vroeg op onze bestemming aan te komen (de medereizigers van onze groepsreis van afgelopen april kunnen daarover meespreken (...)), maar we wilden toch graag wat vroeger bij de lodge aankomen dan hetgeen nu uiteindelijk het geval was.
Na nog snel iets gegeten te hebben bij de Basecamp Grill, checken we iets na 20u in.

Morgen staat Mount Rainier NP op het programma, maar van de hooggelegen hikes die we gepland hadden zal alvast niets in huis komen...die liggen allemaal nog onder een dik pak sneeuw.
De regio heeft hier dit jaar dan ook een hoeveelheid sneeuw gekregen die precies het dubbele was van de gemiddelde hoeveelheid....
Maar Mount Rainier is zo'n mooi park dat we ons de drie volgende dagen zeker en vast niet zullen vervelen.


Het weer: eerst bewolkt, daarna zon. 20-23°C

Overnachting in Nisqually Lodge
Aantal gereden km: 324