Pagina's

13 juli 2017 - Many Glacier


Het ziet er goed uit als we deze morgen ontwaken: opnieuw geen wolkje aan de lucht en we voelen ons opvallend fris en monter. Tomas heeft wel wat last van stramme benen, maar dat verdwijnt wel eens we aan het stappen zijn. Ikzelf voel niets van stramheid, maar ik ben dan ook 35 jaar ouder 😉...
Voor vandaag staat de laatste van onze hikes op het programma en die is ook niet van de minste: de Ptarmigan Tunnel, iets meer dan 17 km, vrij kort dus, maar met een ontzettend steile klim naar de tunnel. We planden deze hike al 3 keer, maar de vorige 2x kon die niet doorgaan wegens nog te veel sneeuw. Ook dit jaar dreigde dit het geval te zijn want de opening van de tunneldeuren was pas gepland voor morgen. Maar door de bijzonder hoge temperaturen van de laatste 2 weken zijn de deuren een week vroeger open gegaan. Eindelijk kunnen we dus naar de Ptarmigan tunnel.
Maar...dat is buiten onze lieve vriendjes, de zwarte beren, gerekend.... Blijkbaar is er daar de laatste dagen dermate veel berenactiviteit gerapporteerd dat de volledige trail (inclusief het eerste deel naar Iceberg Lake) sinds gisterenavond afgesloten is. Pfff, weeral geen Ptarmigan Tunnel dus....
We houden die dus maar op de bucket list voor een volgende keer...


Achteraf beschouwd eigenlijk wel een geluk bij een ongeluk want in de loop van de dag wordt het bijzonder warm met een echt strakke én hete wind. Niet bepaald het weer om, in volle zon, de steile klim te doen langs de Ptarmigan Wall.

Na nog wat gechat (bellen lukt niet van in Glacier) met mijn liefste Leen thuis (op dat uur zit er niemand meer in de lobby met wie we het wifi-debiet moet delen...), besluiten we om gewoon even een rustdag in te bouwen en zien wat de dag brengt.
We vertrekken rond 10u en al direct bij het wegrijden loopt er een beer de straat over, pal voor onze auto. We hebben uiteraard geen tijd om de camera te nemen.

We rijden eerst naar het Many Glacier Hotel waar we nogmaals genieten van het prachtige uitzicht over het Swiftcurrent Lake.




Op deze piek stonden we gisteren te babbelen bij Buck, op de Swiftcurrent Lookout.




We hebben een lang en aangenaam gesprek met een vrouw uit Kentucky en vertrekken dan richting St-Mary.
Onderweg stoppen we even in de General Store in Babb, waar Hannah, de vroegere manager van het restaurant bij de Swiftcurrent Motor Inn nu werkt.
Jammer genoeg is het vandaag haar vrije dag en was ze aan het shoppen in Canada. De vrouw van de store is echter zo vriendelijk om haar meteen op te bellen. Hannah is zó ontgoocheld dat ze er niet is en stelt voor om stante pede naar Babb te komen. Maar dat willen we uiteraard niet. De volgende keer dan maar.

We rijden door naar het Visitor Center in St-Mary waar we de 15-minuten dure de film over Glacier meepikken, maar vooral, waar we de ruimte links na het binnenkomen bezoeken. En daar schrikken we toch wel van hetgeen we hier zien/lezen/horen...
De geschiedenis van Glacier NP is immers een zoveelste donkere bladzijde in de Amerikaanse geschiedenis inzake behandeling van Native People, ofwel de Indianen.
Het volledige grondgebied van Glacier NP en ver daarbuiten behoorde immers toe aan de Blackfeet Tribe. Hier jaagden ze op bizons en leefden ze van de visvangst. Ze waren tevens afhankelijk van het water van de meren en rivieren. In 1895 was er echter een dermate strenge winter dat ze een overeenkomst sloten met de Amerikaanse overheid om een deel van het grondgebied te verkopen voor $1.500.00. Die wilde er aan mijnbouw gaan doen. En de Blackfeet hadden geld nodig om te overleven.
Toen de Blackfeet in 1995 eisten dat het park terug van hen zou worden, zoals blijkbaar in de overeenkomst bepaald, beweerde de VS dat het contract géén leasecontract was voor 99 jaar, maar wél een gewoon verkoopcontract. De Blackfeet konden het originele document niet meer tonen want dat was jaren geleden in een brand gebleven....






































De Blackfeet People leven nu nog altijd net buiten het park. Toen ik op zoek was naar Hannah liep ik er een restaurant binnen en een reus van een Indiaan sprak met mij. Hij was een Indiaan zoals ik er in het Zuidwesten nog nooit één gezien had. Zijn lange pikzwarte haar was in lange vlechten met kralen en rond zijn hals droeg hij bontgekleurde sierraden.
Zoals overal in de VS worden ze als tweederangsburgers beschouwd/behandeld. Hier hebben ze echter wel kunnen bekomen dat hun verhaal gebracht wordt IN het Visitor Center én dat hun vlag trots wappert tussen die van de VS en Canada (Glacier-Waterton is het enige grensoverschrijdende park).



Het enige privilege dat ze behouden hebben, is dat ze levenslang gratis toegang hebben tot het park én dat het personeel in de toegangspoorten bij de St-Mary ingang, Blackfeet people zijn...

Het is inmiddels 14u geworden en veel te laat/warm geworden om nog verder weg te rijden en we besluiten om terug naar Many Glacier te gaan en een kayak te huren bij bet Swiftcurrent Lake.

Onderweg stoppen we nog even voor de lunch.


In Many Glacier aangekomen staat er inmiddels een dermate sterke wind dat men net besloten heeft om alle activiteit op bet meer te stoppen. Tja...
Vandaar dus dat uitgebreide verslag over vandaag, want nog nooit zo veel tijd gehad.




We hebben ook besloten om morgen al om 6:30u op te staan om zo van het mooie ochtendlicht te kunnen profiteren (en de rust) voor hopelijk mooie foto's van langs de Going to the Sun Road, op weg naar onze volgende overnachtingsplaats in Kalispell.

Het weer: staalblauwe lucht bij 30 graden.

Overnachting in Swiftcurrent Motor Inn
Aantal gereden km: 68

Geen opmerkingen:

Een reactie posten