Pagina's

14 juli 2017 - Many Glacier - Going-to-the-Sun Road - Kalispell


We staan zoals gepland vroeg op en na het ontbijt en uitchecken, zijn we al om 8 uur stipt de baan op. Het is opnieuw een wolkeloze hemel, maar de wind is wel niet volledig gaan liggen. Dat maakt dat het niet de ideale omstandigheden zijn om foto's te nemen met weerspiegeling van de bergen in het rimpelloze water. Maar we zijn alvast goed op tijd weg om een parkeerplaats te vinden op de veel te kleine parking bij de trailhead voor de St-Mary en Virgina Falls, langs de Going-to-the-Sun Road.

Een laatste terugblik naar Many Glacier over Lake Sherburne.


We stoppen eerst bij Wild Goose Island, wellicht één van de meest gefotografeerde plekken in Glacier NP. Toen wij er hier de allereerste keer waren, enkele jaren geleden, hadden we nog een veel meer open uitzicht, omdat de bomen toen nog niet zo groot waren.



Goose Island ligt in Saint-Mary Lake, na Lake Mc Donald, het grootste meer in Glacier NP. De openingsscène van Stanley Kubrick's films The Shining werd hier in 1980 gefilmd. We zien in deze scène een auto die lange tijd langs de oevers van het meer rijdt, op de Going-to-the-Sun Road.
Voor wetenschappers is het een compleet raadsel hoe Goose Island hier kan liggen. Het meer werd immers door gletsjers uitgesleten en is tot bijna 100 meter diep. Het is dan ook nog altijd niet verklaard hoe het komt dat uitgerekend dat kleine stukje land niet meegenomen werd toen de gletsjers zich hier duizenden jaren geleden terugtrokken.


Tegen de zon in zien we duidelijk de verschillende stromingen in het meer.



Goed dat we op tijd vertrokken zijn want de kleine parking voor St-Mary Falls is nu al volledig bezet. Er zijn ook maar een 20-tal plaatsen. Gelukkig is er heel nabij nog een vrij grote pullout waar er wél nog plaats is om te parkeren.



We lopen door het in 2015 afgebrande bos en zien hoe de natuur weeral volop aan het herstellen is, met een zee van wildflowers. De brand woedde hier 4 dagen lang vooraleer de brandweermannen, mede door het gebruik van explosieven, om een boomvrije zone te creëren, die onder controle kregen. Het hele gebied werd toen geëvacueerd. De brand zou veroorzaakt zijn door een oververhit voertuig van een wandelaar.



We komen eerst bij de St-Mary Falls, die zo kenmerkend zijn door de azuurblauwe poel waarin ze terechtkomen.






We trekken verder richting de Virginia Falls en het valt op dat de brand hier duidelijk niet gewoed heeft. Hier is alles intact gebleven.
We lopen eerst helemaal door tot het hoogste punt bij de watervallen, maar hier kunnen we onmogelijk blijven staan omdat we door de windrichting constant een douche krijgen.
We gaan een klein stukje terug en zien dan een plek waar helemaal niemand staat én die bovendien droog lijkt te zijn.
Van hieruit kunnen we heel mooie foto's maken van het bovenste stuk van de watervallen, ook al omdat de zon in diverse stralen door de bomen schijnt.



Nog een stukje lager ligt er een brug en terwijl de meesten dichtbij de brug blijven zitten, gaan wij wat over rotsen klauteren aan de linkerkant van de rivier. Van hieruit hebben we een schitterend uitzicht over de Virginia Falls.




De wandeling hier naartoe en het maken van de foto's heeft toch wel wat tijd gekost en het is inmiddels al 11:30u geworden. We gaan dan ook maar terug naar de auto.
Het pad loopt voor een groot stuk langs een snelstromende rivier wat zowel mooie plaatjes als wat verkoeling oplevert want het is inmiddels behoorlijk warm geworden.



De bijzonder mooie kleuren bij de St-Mary Falls.




We hebben in totaal 7 km gelopen met 190 meter hoogteverschil.

De Going-to-the-Sun Road moet één van de mooiste routes zijn die men kan rijden en er zijn dan ook talloze viewpoints. We hebben deze weg echter al meerdere keren gereden en nu doen we enkel maar dingen die we vroeger nog niet deden. Maar voor iemand die hier de eerste keer komt, is de 80 kilometer lange weg een feest voor het oog, zeker en vast bij dergelijk mooi weer en vooral eens men boven de boomgrens is. Wij hebben bovendien kunnen genieten van nog mooiere uitzichten toen we eergisteren de Highline Trail liepen en vele tientallen meters boven de Going-to-the-Sun Road liepen.

De weg is één van de moeilijkste van Noord Amerika om sneeuwvrij te maken in de lente. Op de top van de Logan Pass kan er tot meer dan 20 meter sneeuw liggen. Het duurt elk jaar ongeveer 10 weken om de weg volledig te ruimen met sneeuwruimers die tot 4.000 ton sneeuw kunnen verwerken...per uur. En toch kan men maar zo'n 150 meter per dag ruimen. Men begint zowel aan de oost- als aan de westkant met ruimen en de weg is gewoonlijk sneeuwvrij tussen half juni en midden oktober.

We stoppen nog een enkele keer op weg naar de Logan Pass, het hoogste punt van de weg (2.026m).


Hier bij de Logan Pass is het altijd ontzettend druk, ook al omdat hier enkele trails beginnen. Wij startten hier overigens ook onze bijzonder mooie Highline Trail hike, 2 dagen geleden.
Er is ook een, weliswaar, klein Visitor Center, maar het is er een komen en gaan van hikers en gewone toeristen die niet verder geraken dan de parking en de toiletten.
Ook nu weer staat de parking volledig vol, maar na het rijden van 2 rondjes zien we een auto vertrekken en kunnen we parkeren.
We nemen onze lunch mee en nuttigen die op de bankjes in de schaduw van het Visitor Center. We zien hier een revue van mensen van allerlei pluimage en het valt ons tevens op hoeveel ontzettend dikke mensen hier "lopen". Het is nog maar de eerste keer tijdens deze reis dat we hier zo mee geconfronteerd worden. We speken dan niet over mensen met een beetje overgewicht, maar wel over specimen waarbij we ons afvragen waar het laatste greintje zelfrespect en fierheid gebleven is. Mensen die nauwelijks de 20 treden van het Visitor Center op geraken en die dan puffend en blazend moeten gaan zitten. Heel opvallend ook is dat deze corpulentie zich niet beperkt tot één persoon, maar wel zo is bij de ganse familie. Benieuwd wat in die gezinnen als eten geserveerd wordt...
Maar ach, eigenlijk is dat ons probleem niet en na de lunch gaan we doen waarvoor we gekomen zijn, namelijk de hike naar Hidden Lake Overlook, 4.5 km en 180 meter hoogteverschil. Maar door de hoge ligging wordt deze hike door héél veel mensen zwaar onderschat en we hebben er meerdere zowat zien sterven onderweg. Bovendien lagen er ook nog grote stukken sneeuw waar we door moesten en voor de tientallen Amerikanen die altijd en overal met teenslippers op stap gaan, was dit verre van een pretje.





Helemaal aan de horizon zien we nog eens de Swiftcurrent Overlook waar we 2 dagen geleden zo'n aangenaam gesprek hadden met Buck (de roodgetinte piek pal in het midden van de foto).


Buck's place...




We trekken verder naar de overlook en zien onderweg heel wat berggeiten, zo typisch voor de omgeving van de Logan Pass.












Na 45 minuten zijn we bij het uitkijkpunt en ook hier berggeiten die de toeristen blijkbaar al heel gewoon vinden.


Het uitzicht hier is fenomenaal.



Men kan normaal gezien nog verder gaan tot bij de oevers van het meer, maar nu is de trail ook hier afgesloten wegens "bear activity". Blijkbaar zijn er 2 slimmerikken die zich niets van dit verbod aangetrokken hebben en die toch verder gegaan zijn. De Rangers stonden hen op te wachten tot ze terugkwamen en zouden hen een boete van $500 in de polletjes steken...

Ook hier weer berggeiten die, volgens de Rangers, het zout van het zweet aan het oplikken zijn van de hikers die hier net aankomen.


En inderdaad, na zowat 5 minuten zien we helemaal beneden in de smalle kreek, een grizzly bezig met op forel te jagen. Met de 600mm lens kunnen we hem, alhoewel niet helemaal duidelijk, nog net vastleggen.



Het is hier én een fantastisch uitzicht én een zalige temperatuur en we blijven hier dan ook weer veel te lang. Mede doordat we 2 Amerikanen uit Colorado terugzien die we eerder zagen in Many Glacier. Ze vragen ons tips voor hikes in Canada en op die manier kan één en ander wel eens uitlopen...

Ook op de terugweg is het genieten van de prachtige omgeving, de berggeiten (sommige met tracker) en de vele bloemen.





Het is uiteindelijk al na 17 uur als we opnieuw bij de auto komen.

We stoppen nog 1x langs de Going-to-the-Sun Road, namelijk bij de parking voor The Loop, een andere populaire trail, en nemen nog een foto van Heavens Peak (2.793m).



Het is al na 19 uur als we bij het hotel aankomen en na het inchecken gaan we bijzonder lekker eten bij Famous Dave's.


Het weer: andermaal wolkeloze lucht bij 20-25°C in de bergen, maar tot 37°C eens beneden in Columbia Falls.

Overnachting in America's Best Value Inn
Aantal gereden km: 173

Geen opmerkingen:

Een reactie posten