Als we om 7:30u de gordijnen opentrekken zien we een staalblauwe lucht en precies dit hadden we vandaag gewenst voor het bezoek aan Mount Rainier National Park, genoemd naar de hoogste vulkaan uit de Cascade Range (4.392 meter).
We vertrekken om 9 u uit de lodge en onze eerste stop is de mooie Nisqually Entrance, de westelijke ingang van Mount Rainier NP, de enige die het hele jaar geopend is. We zijn hier vroeg en het is dan ook nog heel rustig. We lezen echter in een nota dat men hier op 31 juli 2016 liefst 2 uur stond aan te schuiven om het park binnen te rijden, tja...
De weg loopt door een bijzonder mooi eeuwenoud bos met gigantische bomen en na enkele kilometer komen we bij het Longmire Historic District van waar we een eerste keer een bijzonder mooi uitzicht hebben op Mount Rainier, badend in de zon. Niets is echter wat het lijkt, want daarboven is het bitter koud vermits er op de berg niet minder dan 27 gletsjers liggen.
Zes kilometer verder komen we bij de parking voor de eerste wandeling die we voor vandaag gepland hebben: de Comet Falls en Van Trump Park. Dat is nu eenmaal de enige juiste naam en die hebben we echt niet zelf gekozen. De naam verwijst naar Van Trump die één van de eersten was die er in slaagde om Mount Rainier te beklimmen.
Best dat we vroeg zijn want de parkeerplaats is niet echt groot en midden de voormiddag staat die gewoonlijk al vol. Voor ons is er gelukkig nog net 1 vrije plaats.
Nadat we onze wandelschoenen aangetrokken hebben en de rugzakken gevuld hebben met de nodige proviand en fotomateriaal, gaan we precies om 10u op stap.
Het is een bijzonder stevige wandeling met een stijging van 280 meter over een afstand van 3 km. Gelukkig loopt de steile trail grotendeels door het bos en ook een groot stuk langs de rivier en dit zorgt toch voor enige verkoeling.
Onderweg zien we een Ranger die een brug aan het herstellen is. Wat een omgeving om in te werken.
Na anderhalf uur zwoegen, zien we een eerste keer de 100 meter hoge Comet Falls (één van de hoogste watervallen van het park). Het is echt wel een bijzonder mooie waterval, ook al door de omgeving waarin hij naar beneden stort.
We gaan nog wat verder door tot heel dichtbij de waterval en nemen heel wat tijd om van het uitzicht te genieten, foto's te nemen én op adem te komen.
Bedoeling is om nu hogerop te gaan naar het Van Trump Park en Falls, nog 300 extra hoogtemeters over slechts anderhalve kilometer. Dat wordt dus extra zweten.
Maar...na zowat 10 minuten klimmen, komen we in een bos terecht en daar verdwijnt de trail ineens compleet in de sneeuw. Overal tussen de komen ligt er sneeuw en we zien helemaal niet waar de trail naartoe loopt. Dat is dus zinloos om verder te gaan en we maken dan ook rechtsomkeer. Jammer maar helaas, we zullen nog eens moeten terugkomen in een jaar dat er minder sneeuw gevallen is.
Nu staan we al na 1 uur beneden bij de auto. Dalen is meer belastend voor de knieën, maar het gaat wel heel wat sneller dan stijgen.
Ongeveer 10 kilometer verder is er de Ricksecker Point Road, maar die is om onduidelijke reden afgesloten. Er ligt hier ook helemaal geen sneeuw en we weten dus niet waarom we hier niet mogen inrijden. Maar niet getreurd, we gaan gewoon te voet, want we weten dat er op een honderdtal meter een prachtig uitzicht is op Mount Rainier, en dit blijkt volledig te kloppen.
Verder op weg naar Paradise komen we langs de Narada Falls. Op het pad ligt nog heel wat sneeuw die ook goed aan het smelten is, wat dan weer voor gladde toestanden zorgt. En toch zien we ook hier weer mensen met slippers naar beneden strompelen. Zelfs een hoogzwangere vrouw besluit dat dit pad voor haar baby veilig is, onbegrijpelijk...
De regenboog geeft nog wat extra aan deze waterval.
Het is ondertussen al na 14 uur geworden als we bij het Paradise Visitor Center aankomen.
We gaan eerst bij de Rangers wat info inwinnen over de trails die (zo goed als) sneeuwvrij zijn en gaan dat nog snel iets kopen voor de lunch, die we buiten opeten.
Paradise ligt op een hoogte van 1.600 meter en er ligt hier nog bijzonder veel sneeuw, wat voor heel wat sneeuwpret zorgt bij jong en oud.
We verlaten Paradise en rijden richting Reflection Lakes. Toen we hier in 2011 waren, lagen die nog volledig onder sneeuw en ijs en was er van reflectie helemaal geen sprake. Nu is er echter al een groot stuk van het ijs weg en kunnen we toch mooie foto's maken.
Laatste hike voor vandaag is die naar Bench Lake en Snow Lake, iets voorbij Reflection Lakes.
Ook hier is het weer behoorlijk klimmen maar we worden beloond met mooie uitzichten op Mount Rainier.
Na een tijdje zien we Bench Lake in de diepte liggen maar gaan er niet naartoe wegens tijdgebrek.
We besluiten nog door te gaan naar Snow Lake, maar we moeten door steeds langere stukken sneeuw en op een bepaald moment zelfs door een beek. Door de grote hoeveelheid smeltwater is het waterniveau veel hoger dan normaal en de rotsen die in de beek liggen om makkelijk te kunnen oversteken, liggen ze nu minstens 10 cm onder water. We hebben het er niet voor over om met natte voeten verder te gaan en besluiten dan ook om rechtsomkeer te maken. Geen Snow Lake voor deze keer. Bovendien zouden we wellicht ook niet al te veel gezien hebben als we zien hoeveel sneeuw hier nog overal ligt én rekening houdend met de naam van het meer...
Onderweg wel nog mooie uitzichten en heel mooie bloemen.
We komen om 18 uur aan bij de lodge en gaan om 19 uur eten in een plaatselijk restaurantje. Daar moeten we echter zowat 2 uur wachten op ons eten "omdat één van twee koks zich ziek gemeld had". Als ik opmerk dat men dat direct moest gezegd hebben vooraleer we onze bestelling doorgaven, verzekerde ze ons dat we ons eten binnen de 15 minuten zouden krijgen, wat ook gebeurde. En...het was trouwens bijzonder lekker.
Als we terug bij de lodge komen, is er wild life aan het grazen in de tuin.
Het weer: prachtige wolkeloze dag bij 20-25°C
Overnachting in Cowlitz River Lodge
Aantal gereden km: 93
